Στα όνειρα μου κάθε βράδυ
έρχεται η Αγάπη μας
απο την πέτρινη σιωπή σου
πληγωμένη
Σαν Αγγελος
που τα φτερά του
κόπηκαν
απ’ το μαχαίρι
του εγωισμού σου
Στην αγκαλιά μου
κρύβεται
τρέμοντας από πόνο
Κυλούν τα δάκρυα της
Τα δικά μου δάκρυα
ανταμώνουνε
Χείμαρος γίνονται
Αγάπης λόγια και στιγμές
που σιγοσβήνουνε
απ’ την ορμή του
παρασέρνονται
Και μιά ζωή, η ζωή μου
Στην μοναξιά
Θυσία για την Αγάπη μας
που τα κομμάτια της
στα όνειρά μου αγκαλιάζω
Τώρα κυλάει κι αυτή
μέσα στον χείμαρο
Μαζί με τα όνειρά μας
λάσπη γίνεται
Ένα κορμί μου μένει
Όταν ξυπνήσω
και έχει σβήσει το όνειρο
Ένα κορμί που κουβαλάει
Πέτρινο πόνο
Ισως αυτό
το βράδυ που έρχεται
με την Αγάπη μου αγκαλιά
να πέσω μες στο χείμαρο
Λάσπη και χώμα να κυλώ
μέχρι να γίνω βράχος
Αιώνια να στέκομαι
στην Θάλασσα μπροστά
Να με χτυπούν τα κύμματα
Ασάλευτη εγώ
με ματιά πετρινα
Αψυχα, να αγναντεύω
απατηλες μορφές
να χάνονται
Να σβήνονται
στου ορίζοντα τα βάθη.
Αγλαΐα Κεφαλά
18-7-2017
Εν πλω 