Ο σκουπιδότοπος της ανθρωπότητας

Εις το όνομα της αδιαφορίας,

του εγωισμού και του φόβου.

Είμαστε εμείς οι ένοχοι

που βλέπουμε, ακούμε και γνωρίζουμε.

Η αθωότητα στον κόσμο μας

χάνεται πίσω από κλειστές πόρτες 

και κλειστά στόματα.

Η παράπλευρη απώλεια των πολέμων μας

γίνεται και άδικα θάβεται 

στα ερείπια της χαμένης ελπίδας.

Είμαστε εμείς οι θεατές 

που εθελοτυφλούμε και φυμώνουμε 

τη συνείδησή μας.

Η αθωότητα ακριβά πουλιέται 

και αγοράζεται μέσα σε φτηνά μπαρ 

και φτηνά πορνεία.

Είμαστε εμείς οι δημιουργοί 

ενός άδικου κόσμου που με ναρκωτικά 

τρέφει και μεγαλώνει τα παιδιά μας.

Ενός κόσμου που τους δίνει τα όπλα 

να σκοτώνουν και να σκοτώνονται 

ποτίζοντας με το αίμα τους ένα αβέβαιο μέλλον.

Εις το όνομα των πολέμων, 

της σιωπής και του χρήματος.

Σε ένα νέο μεσαίωνα ξεψυχάει η αθωότητα,

πεταμένη στο σκουπιδότοπο της ανθρωπότητας.

Ποίημα,@Αγλαΐα Κεφαλά

 ART BY BANKSY  “US AND THEM”

Πέτρινη ζωή

Στα όνειρα μου κάθε βράδυ

έρχεται η Αγάπη μας

απο την πέτρινη σιωπή σου

πληγωμένη

Σαν Αγγελος

που τα φτερά του

κόπηκαν

απ’ το μαχαίρι

του εγωισμού σου

Στην αγκαλιά μου

κρύβεται

τρέμοντας από πόνο

Κυλούν τα δάκρυα της

Τα δικά μου δάκρυα

ανταμώνουνε

Χείμαρος γίνονται

Αγάπης λόγια και στιγμές

που σιγοσβήνουνε

απ’ την ορμή του

παρασέρνονται

Και μιά ζωή, η ζωή μου

Στην μοναξιά

Θυσία για την Αγάπη μας

που τα κομμάτια της

στα όνειρά μου αγκαλιάζω

Τώρα κυλάει κι αυτή

μέσα στον χείμαρο

Μαζί με τα όνειρά μας

λάσπη γίνεται

Ένα κορμί μου μένει

Όταν ξυπνήσω

και έχει σβήσει το όνειρο

Ένα κορμί που κουβαλάει

Πέτρινο πόνο

Ισως αυτό

το βράδυ που έρχεται

με την Αγάπη μου αγκαλιά

να πέσω μες στο χείμαρο

Λάσπη και χώμα να κυλώ

μέχρι να γίνω βράχος

Αιώνια να στέκομαι

στην Θάλασσα μπροστά

Να με χτυπούν τα κύμματα

Ασάλευτη εγώ

με ματιά πετρινα

Αψυχα, να αγναντεύω

απατηλες μορφές

να χάνονται

Να σβήνονται

στου ορίζοντα τα βάθη.


Αγλαΐα Κεφαλά

18-7-2017

Το τάμα

Μια λέξη σου
μαζί με ένα βλέμμα
χαράχτηκαν για πάντα
πάνω στην καρδιά μου
Στην μνήμη μου
παρηγοριά και ευλογία
στην προσμονή

Αν χρειαστεί τα χρόνια
που απόμειναν να ζήσω
Για μιά μόνο στιγμή
θα τα ξοδέψω όλα
Μία σταλίτσα αγάπης
μέσα στα μάτια σου
να αντικρίσω

Στην αγκαλιά σου μέσα
να μπορώ να γείρω
αποκαμωμένη
Να γαληνέψει την ψυχή
η ποθητή εκείνη λέξη
Μανούλα να με πεις ξανά
Ας είναι και η ύστατη μου ώρα

@Αγλαΐα Κεφαλά
10/10/2021

Painting by Leighton
The words of childhood
Have the sweetness of honey

Η θάλασσα της θλίψης

Σε μιά μοναχική ακτή
κρυμμένη απο τα βράχια 
κάθησε να ανασάνει
και από σκέψεις σκοτεινές
ο νους της να ξεφύγει
Εδυε ο ήλιος και στόλιζε
με χρώμα χρυσοκόκκινο
θάλασσα κι ουρανό
Η αμμουδιά διαμάντια γέμισε
και του ήρεμου κυμματισμού
δεχότανε τα χάδια
Το βλέμμα της στον ορίζοντα
άφησε να χαθεί
και φάνηκε στα μάτια της
λίγη κλεμμένη λάμψη
Το σώμα της λαχτάρησε
της θάλασσας το χάδι
Στην αγκαλιά της βούτηξε
και κολυμπώντας μάκρυνε
γρήγορα απ’ την στεριά
κι από ό,τι την πονούσε
Οι σκέψεις της ξεθώριασαν
και άρχισαν να μοιάζουν
με ρούχα κάποιου αυτόχειρα
στην άμμο αφημένα
Του δειλινού η ομορφιά
στα μάτια καθρεφτίστηκε
πριν βυθιστεί στην λήθη
Σαν απομεινάδι από ναυάγιο
στην θάλασσα επέπλεε
που όσο βάθαινε, άλλαζε
χρώμα και  μορφή 
Αφύσικα ακίνητη και σκοτεινή
δίχως το φώς των αστεριών
πάνω στον μαύρο ουρανό
Τριγύρω της και μέσα της
αμετρίαστο,αμάλαγο κενό
κι απόκοσμη σιωπή
Μα κι αν το μυαλό της
διάλεξε πρόθυμα την φυγή 
η ελπίδα, η φλόγα της ψυχής
δεν την εγκαταλείπει
“Στην θάλασσα της θλίψης
παραδίνεσαι,ξύπνα από
τον μαύρο ύπνο σου”
Το ψέμα της γαλήνης
μεσ’ το μυαλό της
τάραξε η δυνατή φωνή
Σαν την φωτιά το αίμα της
ξανακυλά στις φλέβες
Η οδύνη ξυπνάει το σώμα της,
φιλιώνει με τον φόβο
σύμμαχο να τον έχει
για να νικήσει τον εχθρό,
τον ίδιο τον εαυτό της
Να τον τραβήξει μακριά
απ’ τη θάλασσα της θλίψης
Κάτω από έναστρο ουρανό
το στίγμα της να βρεί,
πορεία να χαράξει
Ταξίδι γυρισμού προς την ακτή
που περιμένει η ζωή της
Ανέτειλε κι έβαφε ροδοκόκκινο
τον ουρανό ο ήλιος
Η νέα μέρα γεννιότανε
και η νέα της ζωή
σε μία μοναχική ακτή

                            Αγλαΐα Κεφαλά
                            (21-6-2022)
         

illustration by Richa Thakka

Απόδραση

Να φύγω θέλω απόψε

να λευτερωθώ

Με ένα όνειρο της νύκτας

να πετάξω

σε άλλο κόσμο

με καθάριο Ουρανό

τα αστέρια να αγγίξω

Απο το φώς τους

να καώ

Για πάντα φώς

να γίνω

Μέσα στό όνειρό μου

να κρυφτώ

Για να ξεχάσω

και να ξεχαστώ

19 του Μάη

Αγλαΐα Κεφαλά (ανέκδοτη συλλογή )

Η Χαρά

Από παιδικές ψυχές

γεννιέται η χαρά

Από παιδικές φωνές

κι αβίαστα γέλια

Από καρδούλες

που χτυπάνε

δυνατά και γρήγορα

παίζοντας ανέμελα

παιδικά παιχνίδια

Μέσα από την αθωότητα

αναβλύζει η Χαρά

Φως και ελπίδα

αυτού του κόσμου

Αγλαΐα Κεφαλά

27-5-2021

Εμπνευσμένο από τον πίνακα με θέμα

“Η Χαρά” του Νικόλαου Γύζη

Λεβέντικη περπατησιά

Να περπατάς
Με ένα χέρι,με ένα πόδι
Με τα μάτια σου
να ατενίζουν
γαλάζιους ορίζοντες
Παιδί να γίνεσαι
που σκαρφαλώνει
σε ένα άσπρο σύννεφο,
όμοιο με το φτερωτό άλογο
του χθεσινοβραδινού
παραμυθιού
Κραδαίνοντας κάθε αυγή
ένα ξύλινο σπαθί
Πετώντας προς τον ήλιο
να σκοτώνεις  τον Φόβο
Τον κακό δράκο
που κρύβεται στο σκοτάδι
και τρέφεται με όνειρα
Να γιορτάζεις
για κάθε νίκη σου
κάνοντας μία βόλτα
στα αστέρια την νύχτα
Με φαντασία παιδιού
που οδηγεί  τον ζωγραφιστό
πύραυλό του στην σελήνη
Κι όταν ο πόνος
σου θυμίζει
πως το κορμί σου
το διεκδικεί ο χρόνος,
να περπατάς ξανά.
Με ένα χέρι, με ένα πόδι
με την ψυχή να περπατάς
Ως να τελειώσει
ο δρόμος σου

                   Αγλαΐα Κεφαλά
                   5/8/2020

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑ

Μια τραμουντάνα
φύσηξε μέσα στο λιμανάκι,
ξαφνιάζοντας τα ατάραχα
πριν μια στιγμή νερά
Κουνήθηκαν με ένα ρυθμό
δεμένες πλάϊ πλάϊ
οι βάρκες σαν χορεύτριες

Με χρώματα της θάλασσας
της γής, του ουρανού,
χορεύουν στολισμένες
Με της αρμύρας το άρωμα
τις ραίνει ο αέρας
απ’των κυμάτων τις λευκές
της θάλασσας  κορφές

Στον ουρανό τα σύννεφα
κυνήγησε ο βοριάς
και λάμπει καταγάλανος
Του ήλιου η ανατολή
μιά πινελιά του δίνει
χρυσοπορτοκαλί
Το λιμανάκι χαίρεται
τις πρώτες ηλιαχτίδες

Θαλασσοπούλια παίζουνε
παιχνίδια στον αέρα
Με δύναμη φωνάζοντας
γιορτάζουν τη ζωή
Κι ύστερα πετούν ψηλά
βουτώντας με ταχύτητα
στης θάλασσας τσ κύματα
αφρόψαρα να πιάσουν

Τι εξαίσια ζωής γιορτή!
Τι χρώματα, τι αρώματα,
τι ήχοι θεϊκοί, τι εικόνα!
Το στήθος ξάφνιασε η καρδιά
χτυπώντας με λαχτάρα
για τα αλλοτινά, τα ανέμελα
της νιότης της  ταξίδια
  
Στο παρελθόν ανήκουνε
τα χρόνια που έχουν φύγει
Στις αναμνήσεις φύλαξες
τις πιό όμορφες στιγμές σου
Τώρα σε προσκαλεί η ζωή
να απολαύσεις την γιορτή

Στην προκυμαία στέκεσαι
να νιώσεις τον αέρα
που φέρνει σταγόνες θάλασσας
πάνω στο πρόσωπό σου
Ελεύθερα ανεμίζουνε
τα ασημένια σου μαλλιά
λουσμένα στο φώς του ήλιου

Τα χέρια διάπλατα ανοίγεις
ευγνώμονας για την γιορτή
Για τα δώρα της κάθε μέρας
Γίνεσαι η ωραιότερη μορφή
μες ‘την εικόνα μιάς στιγμής
Απ’ την ζωή ζωγραφισμένης
πάνω στου απείρου τον καμβά

Αγλαΐα  Κεφαλά
27/7/2020

Continue reading “Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΙΔΑ”