Στο ξεχασμένο δάσος
ζούν απομεινάρια
δένδρων κορμιά
με τα κλαδιά τους απογυμνωμένα
Χωρίς τα φύλλα τους
μοιάζουν με Ικέτιδες
σε αρχαία τραγωδία
που εκλιπαρούν
με χέρια υψωμένα
Την Θεία Δίκη
Λιγνές φιγούρες
που στο φύσημα
του αέρα σπάνε
θρυμματίζονται
Αποκαΐδια
Παρασέρνονται
Οι τελευταίοι ήχοι
της ζωής τους
Σαν μουσική συμφωνία
απλώνονται πάνω απο έναν κόσμο ντυμένο
με το μαύρο χρώμα
του πένθους
Για τον αιφνίδιο Θάνατο
ενός παράδεισου
φτιαγμένου για σένα
Που κλείνεις τα αυτιά
Που στρέφεις το βλέμμα
Που φιμώνεις την συνείδησή
Αμετανόητος ένοχος
Εσύ ο άνθρωπος
Copyright@Αγλαΐα Κεφαλά 13/4/2018
Εν πλω 