Month: November 2024

Σε μια κορφή αγέρωχος
ο βράχος μόνος ζούσε
Τα διαβατάρικα πουλιά
έχοντας συντροφιά
τις μέρες του περνούσε.
Μέσα απ’ την πέτρινη καρδιά
φύτρωσε ένα δεντράκι,
στο πλάι του μεγάλωνε
και έγινε ο φίλος ο πιστός
του βράχου με τα χρόνια.
Από ψηλά ατένιζαν μαζί
όμορφα δάση, καταπράσινα,
πηγές με γάργαρα νερά
που βιαστικά κυλούσαν
να φτάσουν στα ποτάμια.

Οι δύο φίλοι έβλεπαν
τις εποχές να αλλάζουν,
η κάθε μια τους χάριζε
και διαφορετικές χαρές.
Την Άνοιξη θαυμάζανε
τα δάση να πυκνώνουν,
τα κελαϊδίσματα πουλιών
μέσα απ’ τα κλαδιά τους,
τις Ελαφίνες που έτρεχαν
μαζί με τα μικρά τους,
την Αλεπού να κυνηγάει
τροφή για τα δικά της,
μικρά αγριογούρουνα
την μάνα τους να ακολουθούν
σαν μαθητές υπάκουοι
στην τέχνη της ζωής.

Από Άνοιξη ως φθινόπωρο
χαιρότανε από ψηλά
το Θαύμα της ζωής
και επισκέπτες δέχονταν
γεράκια και αετούς,
μέχρι να ‘ρθει ο Χειμώνας
και όλα να ησυχάσουν.
Το πρώτο χιόνι έβλεπαν
πως στόλιζε λευκές
των δένδρων τις κορφές
και όταν το άσπρο πέπλο του
τα πάντα είχε σκεπάσει
έγερναν να ξεκουραστούν.

Έτσι περνούσαν όμορφα
τα χρόνια και οι εποχές.
Με την καρδιά του βράχου στοργικά
τις ρίζες του να τρέφει μεγάλωνε
το λυγερό μα δυνατό δεντράκι.
Μοιάζει η ιστορία τους
όμορφο παραμύθι
μα η πραγματικότητα
το τέλος της θα γράψει.

Μεσοκαλόκαιρο ήτανε…
σε μια στιγμή η κόλαση
ξέσπασε της φωτιάς.
Φλόγες δένδρα περήφανα
κατάπιαν μονομιάς,
θάνατος φρικτός έσβησε
την ζωή και της οδύνης της
οι απόκοσμες κραυγές
φτάνανε ως τον βράχο.
Δάκρυα καυτά ξεχείλισαν
απ’ την καρδιά του βράχου.
Το δύσμοιρο δενδράκι
από λύπη αβάσταχτη
στου φίλου του την αγκαλιά
έγειρε ξεψυχώντας.

Μόνο ένας βράχος έμεινε
σε μια ψηλή κορφή
ασάλευτος σαν να κοιτά
την πονεμένη μάνα Γη
που ντύθηκε στα μαύρα.
Από την πέτρινη καρδιά
που έγινε κομμάτια
δάκρυα αθώρητα κυλούν.

Αγλαΐα Κεφαλά
4-8-2021