Ταξίδια ψυχής
Υμνώ πνεύματα αθάνατα
Ανθρώπους αλύγιστους
στις παγίδες της ύλης
Πιστούς μαχητές
των ιδανικών τους
Διαβάτες του σκότους
με τα μάτια ανοικτά
Με θάρρος κρατάνε
την φωτιά της ψυχής
για να καίει αιώνια
Υμνώ πνεύματα λαμπρά
Φάρους που φωτίζουν
τον δρόμο για τους γενναίους
που με μάτια ανοικτά
διαβαίνουν το σκότος
Αγλαΐα Κεφαλά
29-1-2023
Ελλάδα, μάνα κι εσύ
από μικρά παιδιά στην αγκαλιά σου
μας μεγάλωσες
Με τη γλυκιά τροφή της πλούσιας γης σου
μας ανάθρεψες
Με τα γάργαρα νερά απ’ τα ρυάκια και τις πηγές
των αγέρωχων βουνών σου μας ξεδίψασες
Με το βαθύ γαλάζιο, χρώμα ζηλευτό,
του ουρανού σου και της θάλασσας
την ψυχή μας βάφτισες
Με την ιστορία σου χαραγμένη στους αιώνες
με σοφία, πίστη και θάρρος μας γαλούχησες
Των προγόνων μας την γενναιότητα
μας κληροδότησες που τα ιερά σου χώματα
έθρεψαν με της θυσίας τους το αίμα
Ήρωες, οι γιοί και οι κόρες σου , η γενιά του 1821
Ξεχύθηκαν στης μάχης τη φωτιά
κρατώντας για ασπίδες τις ψυχές τους
και τον όρκο τους για ελευθερία η θάνατο
Δεν άντεχαν να σε βλέπουν σκυφτή, ταπεινωμένη
Εσένα που σαν φάρος πνεύματος
με το λαμπερό σου φώς
οδήγησες την ανθρωπότητα
στον δρόμο της σοφίας και του πολιτισμού
Κι όποτε εμείς μεθυσμένοι
απ’ το πιοτό του εγωισμού μας σε κομματιάζουμε.
εσύ την αγκαλιά σου ανοιχτή κρατάς
να φυλαχτούμε μέσα της, να φιλιώσουμε
Όπως της κάθε μάνας η καρδιά
που τα παιδιά της πάντα συγχωρεί
Μάνα και εσύ Ελλάδα
Η ένδοξη Ιστορία σου της κάθε γενιάς
κληρονομιά Ιερή
Αγλαΐα Κεφαλά
Όρκος,1849,Τσόκος Διονύσιος
Στο ξεχασμένο δάσος
ζούν απομεινάρια
Δένδρων κορμιά
με τα κλαδιά τους
απογυμνωμένα
Χωρίς τα φύλλα τους
μοιάζουν με Ικέτιδες
σε αρχαία τραγωδία
που εκλιπαρούν
με χέρια υψωμένα
την Θεία Δίκη
Λιγνές φιγούρες
που στο φύσημα
του αέρα σπάνε
θρυμματίζονται
Αποκαΐδια
παρασέρνονται
Οι τελευταίοι ήχοι
της ζωής τους
σαν μουσική συμφωνία
απλώνονται
πάνω απο έναν κόσμο
ντυμένο
με το μαύρο χρώμα
του πένθους
Εσύ ο άνθρωπος
Για τον αιφνίδιο Θάνατο
ενός παράδεισου
φτιαγμένου για σένα
Που κλείνεις τα αυτιά
Που στρέφεις το βλέμμα
Που φιμώνεις την συνείδησή
Αμετανόητος ένοχος
Copyright@Αγλαΐα Κεφαλά 13/4/2018
Στα όνειρα μου κάθε βράδυ
έρχεται η Αγάπη μας
απο την πέτρινη σιωπή σου
πληγωμένη
Σαν Αγγελος
που τα φτερά του
κόπηκαν
απ’ το μαχαίρι
του εγωισμού σου
Στην αγκαλιά μου
κρύβεται
τρέμοντας από πόνο
Κυλούν τα δάκρυα της
Τα δικά μου δάκρυα
ανταμώνουνε
Χείμαρος γίνονται
Αγάπης λόγια και στιγμές
που σιγοσβήνουνε
απ’ την ορμή του
παρασέρνονται
Και μιά ζωή, η ζωή μου
Στην μοναξιά
Θυσία για την Αγάπη μας
που τα κομμάτια της
στα όνειρά μου αγκαλιάζω
Τώρα κυλάει κι αυτή
μέσα στον χείμαρο
Μαζί με τα όνειρά μας
λάσπη γίνεται
Ένα κορμί μου μένει
Όταν ξυπνήσω
και έχει σβήσει το όνειρο
Ένα κορμί που κουβαλάει
Πέτρινο πόνο
Ισως αυτό
το βράδυ που έρχεται
με την Αγάπη μου αγκαλιά
να πέσω μες στο χείμαρο
Λάσπη και χώμα να κυλώ
μέχρι να γίνω βράχος
Αιώνια να στέκομαι
στην Θάλασσα μπροστά
Να με χτυπούν τα κύμματα
Ασάλευτη εγώ
με ματιά πετρινα
Αψυχα, να αγναντεύω
απατηλες μορφές
να χάνονται
Να σβήνονται
στου ορίζοντα τα βάθη.
Αγλαΐα Κεφαλά
18-7-2017
Σαν πουλιά φτερουγίζουν
στο μυαλό μου οι λέξεις
Σαν λευκά περιστέρια
στης θλίψης την χώρα
πετάνε το γκρίζο ουρανό
Λαχταρώ εναν κόσμο λευκό
να τους δώσω να ζήσουν
Να γεννηθούν,
τη ζωή να υμνήσουν,
εγκώμια αγάπης να πλέξουν
Μα φοβάμαι
τις εικόνες του κόσμου
που πληγώνουν τις σκέψεις
και τις ‘βάφουνε μαύρες
Εικόνες φρίκης,
φωτιάς και θανάτου
Αψυχα κορμιά
αθώων παιδιών μας
Αδικοχαμένων σταυρούς
να σκεπάζουν την γή
Εικόνες ματιών
γεμάτων αγωνία και πόνο
Σκληρές εικόνες
ενός κόσμου που αλλάζει
Παραδίνεται στο σκοτάδι
και την εξαθλίωση
Φοβάμαι τις λέξεις
που ζούν στο μυαλό μου
Γεμάτες θυμό και γιατί
και μαυροντυμένες
Πως να τις λευτερώσω
σε ένα κόσμο που να ζεί
διαλέγει στην πλάνη του
Ποιός θα τις καταλάβει
θα τις αγαπήσει, θα τις τιμήσει
Αν τους δώσω τον λευκό κόσμο
που τόσο λαχταράω
θα τον γεμίσουν
με σκληρές αλήθειες
Όχι με ύμνους για τη ζωή
ούτε εγκώμια αγάπης
Ακόμα κι αν η άνοιξη
έχει αρχίσει να χαμογελάει
έξω από τα παράθυρα
των ερειπίων ενός κόσμου
καταβαραθρωμένου
Αγλαΐα κεφαλά
Τέμπη 1-3-2023
Εν πλω 